Reisverslag Bosnië – bezoek scholen in Boljanic en Suho Polje
Op zaterdag 21 oktober 2017 was het dan zover. Via Eindhoven airport een vlucht geboekt naar Tuzla in Bosnië om de scholen in Boljanic en Suho Polje te bezoeken. Belangrijk bij realisatie van projecten in Roemenië en Bosnië is om te constateren dat het werk ik geleverd volgens opdracht en dat de lokale autoriteiten hebben gedaan wat ze beloofd hebben.
Het vliegveldje in Tuzla ligt een slordige 70 kilometer verwijderd van de scholen en onze tijdelijke thuisbasis Doboj. Fantastisch dat je dan wordt op het vliegveld opgehaald door medebestuurslid Tom Visser en zijn vrouw Ljubica. Zij hebben mij niet alleen perfect naar alle locaties gebracht, maar waren bovendien als tolk mijn steun en toeverlaat voor de komende vier dagen! Omdat 70 kilometer in Bosnië niet zomaar is afgelegd (geen snelweg te bekennen!), kwamen we pas tegen de avond aan in ons appartement in Doboj. Na een hapje en een drankje genuttigd te hebben zat onze eerste dag er al snel op.
Op zondag waren we uitgenodigd bij de installateur, die de verwarming in beide scholen had aangelegd. Een warme ontvangst werd ons deel. Op typisch Bosnische wijze werden we bijzonder gastvrij onthaald met een glaasje rakia, waarop snel daarna een heerlijke maaltijd werd aangeboden aan alle genodigden. Zowel de monteurs, als de ingenieur, enkele leerkrachten en andere mensen die hadden meegewerkt waren uitgenodigd. Het werd een fijne middag met bijzondere liederen tot slot.
De volgende dag volgde de inspectie van de scholen. Als eerste het schooltje in Suho Pohlje bezocht. De op hout en kolen gestookte cv-ketel en de van de watersnood geredde radiatoren deden hun uiterste best en we konden met eigen ogen aanschouwen dat de installateur uitstekend werk verricht had. Los van een afvoerpijp zonder de noodzakelijke isolatie konden we geen minpunten vinden. Wat op mij persoonlijk veel indruk maakte, was de slechte staat waarin de toiletten zich bevonden voor zowel leerkrachten als leerlingen op een kleine 50 meter verwijderd van het schoolgebouw! Dat kunnen we ons in Nederland echt niet meer voorstellen.
Op naar de volgende school in Boljanic. Ook daar had onze installateur vakwerk geleverd. In dit geval waren er nieuwe radiatoren geplaatst en aangesloten op een joekel van een cv ketel die reeds in 2008 door stichting Warmte voor de Kinderen was geschonken. Het was er heerlijk warm en je kunt je niet voorstellen dat hier een jaar geleden in vrieskou werd gewerkt en gestudeerd. De kinderen van de school lieten hun dank aan ons horen via leuke toneelstukjes, dansjes en andere voordrachtjes. Tom had zelfs gehoord dat mijn naam werd genoemd! (haha) Tot slot kregen Tom en ik uit handen van de directeur van de school een fles drank met onze foto’s daarop afgedrukt, waarna een goed verzorgde maaltijd (weer met een glaasje rakia!) volgde samen met alle leerkrachten van de school.
Nadat ik de volgende dag weer keurig was afgezet op het vliegveld in Tuzla, kon ik mijn eerste “werkbezoek” aan Bosnië nog eens goed op mij laten inwerken. Het was vooral erg indrukwekkend wat ik meegemaakt had, zeker als je het vergelijkt met de situatie in Nederland. Wat hebben wij het toch goed met ons allen en wat kunnen we als stichting Warmte voor de Kinderen toch prachtige dingen doen, ook al is het op slechts kleine schaal. Voordat ik het in de gaten had waren we alweer in Eindhoven geland en kon ik met een tevreden gevoel eindelijk weer over een snelweg rijden.
Willem Siebelink.
